Kontrolerzy NIK są przekonani, że Włosi dwukrotnie złamali najważniejszy punkt umowy prywatyzacyjnej. Po raz pierwszy w roku 2003, kiedy kupiony przez UniCredito Pekao SA stał się udziałowcem Wschodniego Banku Cukrownictwa. Po raz drugi w listopadzie 2005 roku, kiedy w efekcie przejęcia niemieckiego HVB stali się właścicielami Banku BPH. Postawienie tego drugiego zarzutu w raporcie jest o tyle zaskakujące, że kontrola NIK obejmowała jedynie lata 1998–2004. Mimo to NIK nie ma wątpliwości, że wejście Włochów do BPH w roku 2005 jest niezgodne z art. 3 par. 9 umowy prywatyzacyjnej.
Wszyscy inwestorzy wywiązali się z wymogów dokapitalizowania banków. Utrzymali zatrudnienie na poziomie wyznaczonym przez umowy. Pozytywnie oceniono rozwój banków – wdrażanie nowych produktów i technologii.
NIK zwrócił uwagę, że umowy prywatyzacyjne w nienależyty sposób zabezpieczały dostęp Ministerstwa Skarbu Państwa do informacji na temat realizacji zobowiązań. Inspektorzy wytknęli MSP, że przedstawiciele Skarbu Państwa nie byli zobowiązani do przekazywania informacji istotnych dla nadzoru nad realizacją zobowiązań prywatyzacyjnych.