W CEA trwają prace nad wdrażaniem kolejnych projektów służących dalszemu wzmocnieniu branży ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej. W pracach nad nowymi regulacjami biorą również udział przedstawiciele Polskiej Izby Ubezpieczeń. Głównym celem raportu jest przekazanie regulatorom zaleceń, które powinny pomóc branży ubezpieczeniowej wywrzeć jeszcze więcej pozytywnego wpływu na europejską ekonomię. Raport CEA pojawia się na kilka miesięcy przed zaplanowanym na początek 2007 roku ogłoszeniem raportu rocznego
o postępach w realizacji Strategii Lizbońskiej.
CEA oczekuje od regulatorów rynku, że będą rozszerzać zakres ubezpieczeń, zwiększać wydajność i konkurencyjność branży. Jednym z kluczowych zaleceń jest zwiększanie publiczno-prywatnej współpracy. CEA apeluje o regulacje, które będą bardziej dopasowane do faktycznych potrzeb ubezpieczycieli i ich klientów. Służyć ma temu m.in. dyrektywa Solvency II, nowa regulacja rynku ubezpieczeniowego. Jej celem jest określenie wspólnych dla całej Europy standardów wyznaczania zabezpieczeń kapitałowych dla ubezpieczycieli wg oceny ryzyka. Zabezpieczenia kapitałowe są niezbędne do zapewnienia wypłacalności zakładu ubezpieczeń nawet w sytuacjach wyjątkowych np. katastrof lub klęsk żywiołowych. Dla klientów mają być gwarancją wypłaty należnych im odszkodowań. Dla ubezpieczycieli oznaczają bardziej efektywne wykorzystanie kapitału.
Obecnie zabezpieczenia kapitałowe w większości krajów Unii Europejskiej są obliczane wyłącznie na podstawie rozmiaru działalności prowadzonej przez dany zakład ubezpieczeń. Tymczasem ubezpieczyciele prowadzą zróżnicowaną działalność, a więc i ryzyko jest zróżnicowane. Dwa różne zakłady mogą zebrać tyle samo składki, ale mieć skrajnie różne zobowiązania w razie konieczności wypłacania odszkodowań. Standardy wypracowane
w ramach Solvency II mają ten problem wyeliminować, dając tym samym lepsze zabezpieczenie klientów zakładów ubezpieczeń. Pierwsza wersja koncepcji nowego systemu powinna powstać w przyszłym roku. Solvency II powinno być wdrożone przez wszystkie kraje Unii na początku 2009 roku.
Na skutek starzenia się populacji Europie grozi kryzys systemu emerytalnego. Rosnąca długość życia powoduje, że ochrona socjalna oferowana przez państwo staje się niewystarczająca. Istnieje więc potrzeba reform koniecznych do podtrzymania odpowiedniego poziomu opieki medycznej, emerytalnej i innych przywilejów socjalnych. Presja na państwowy sektor finansowy staje się mniejsza dzięki rozwiązaniom partnerstwa prywatno-publicznego z ubezpieczycielami, którzy mają do zaoferowania bardziej efektywne rozwiązania emerytalno-rentowe. Tam gdzie zdecydowano się na takie partnerstwo sektor ubezpieczeń ogranicza negatywny wpływ zmian demograficznych na budżety państw.
Strategia Lizbońska to plan rozwoju Unii Europejskiej przyjęty przez Radę Europy na posiedzeniu w Lizbonie w 2000 roku. Celem planu, przyjętego na okres 10 lat, jest uczynienie Europy najbardziej dynamicznym i konkurencyjnym regionem gospodarczym na świecie, rozwijającym się szybciej niż Stany Zjednoczone. Kluczem do powodzenia planu ma być wykorzystanie innowacyjności opartej na szeroko zakrojonych badaniach naukowych, zwłaszcza w nowoczesnych dziedzinach wiedzy. Niestety konkluzja raportu podsumowującego rezultaty strategii do roku 2004 była pesymistyczna: od czasu szczytu lizbońskiego Unia Europejska pozostała jeszcze bardziej w tyle za Stanami Zjednoczonymi.