Klienci banków, którzy zaciągnęli zobowiązania w walutach obcych, mogą żądać unieważnienia z mocą wsteczną, klauzul, które później zostały uznane za niedozwolone. Sąd Najwyższy orzekł na środowym posiedzeniu, że pozew wniesiony przez kredytobiorców spłacających kredyt we frankach został niesłusznie oddalony przez sąd drugiej instancji.
Wyrok sądu dotyczy, jak donosi PAP, małżeństwa z województwa warmińsko-mazurskiego, które w 2006 roku zaciągnęło zobowiązanie denominowane w szwajcarskiej walucie. W treści umowy kredytowej zawarto zapis, że kwota kredytu zostanie przeliczona na złote według tabeli ustalonej przez bank. Ta sama zasada dotyczyła spłaty rat.
W kolejnych latach Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta uznał takie zapisy za niedozwolone i wpisał je na odpowiednią listę. W 2011 roku nowelizacja Prawa bankowego nakazała bankom umieszczanie w umowach szczegółowych zapisów określających, w jaki sposób ustalane są kursy walut.
Mimo nowelizacji prawa umowa z 2006 roku nie została aneksowana i nadal pozostawały w niej niekorzystne zapisy. Kredytobiorcy pozwali bank i zażądali, by kwestionowane zapisy uznać za nieważne z mocą wstecz, od dnia zawarcia umowy. W pierwszej instancji są rozstrzygnął sprawę na korzyść kredytobiorców, ale sąd II instancji oddalił pozew. Wyrok uzasadniono faktem, że sporne zapisy stały się nieobowiązujące w momencie wpisania ich na listę UOKiK.
Sąd Najwyższy nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy, wskazując, że w poprzednich wyrokach dopuszczono możliwość składania pozwu o unieważnienie klauzul unieważnionych przez organy ochrony konsumenta.
Z podobnym roszczeniem wystąpili w lipcu kredytobiorcy banku Millennium, przygotowujący pozew zbiorowy. Podważenie sposobu ustalania kursu wypłaty kredytu pozwolić może na żądanie ponownego przeliczenia wypłacanej kwoty (np. według średniego kursu NBP) oraz zadośćuczynienia za nadpłacone raty wyliczane w oparciu o kurs narzucony przez bank. Grupa przygotowująca pozew zbiorowy nie podjęła jeszcze dalszych kroków.