Parlament zatwierdził bez zmian wspólne stanowisko Rady poświecone propozycji rozporządzenia zmieniającego przepisy z 1992 roku (tzw. trzeci pakiet liberalizacyjny) dotyczące wewnętrznego rynku lotniczego, którego celem jest podniesienie bezpieczeństwa usług lotniczych i ochrony pasażerów. Rada zdecydowała się uwzględnić większość najistotniejszych poprawek Parlamentu zgłoszonych w pierwszym czytaniu.
Ile naprawdę musimy zapłacić?
Wszyscy operatorzy lotniczy będą musieli podawać do publicznej wiadomości wyczerpujące informacje dotyczące taryf lotniczych. Taryfy muszą obejmować wszystkie należne podatki, opłaty obowiązkowe, dopłaty i opłaty dodatkowe. Taryfy lotnicze nie mogą zawierać kosztów, których przewoźnicy lotniczy rzeczywiście nie ponoszą.
Informacja o dodatkowych opłatach uzupełniających musi być podana w wyraźny, przejrzysty i jednoznaczny sposób na początku każdego procesu rezerwacji. Wyrażenie na nie zgody przez pasażera będzie dobrowolne. Każda niejawna zgoda na tego typu dodatkowe opłaty będzie uważana za nieważną.
Posłowie wyszli z założenia, że pasażerowie linii lotniczych powinni być traktowani w taki sam sposób, jak podróżni korzystający z innych środków transportu. Mają więc prawo oczekiwać, że będą znać pełną cenę, jaką muszą zapłacić za bilet. Należy zwłaszcza zwrócić uwagę na sprzedaż internetową, gdyż jest ona często jedyną formą nabycia biletu na lot tzw. tanimi liniami.
Warunki uzyskania koncesji
W celu uzyskania koncesji na świadczenie usług transportu lotniczego, przedsiębiorstwo musi wykazać, że potrafi wypełnić swoje zobowiązania i przedstawić plan gospodarczy na pierwsze trzy lata działalności. Tych wymogów nie muszą spełniać mniejsze przedsiębiorstwa lotnicze, posiadające samoloty o masie startowej poniżej 10 ton lub o liczbie miejsc poniżej 20. Kapitał netto takiego operatora powinien wynosić co najmniej 100 000 euro. Koncesja może zostać odebrana lub zawieszona, jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie, że wspólnotowy przewoźnik lotniczy nie jest w stanie spełnić obecnych i potencjalnych zobowiązań w okresie 12 miesięcy.
Stosowanie przepisów socjalnych
Korzystanie z baz znajdujących się poza krajem pochodzenia powodowało w przeszłości problemy dotyczące określenia przepisów mających zastosowanie do zatrudnionych załóg. Aby ten problem rozwiązać, posłowie wprowadzili zapis, którym zobowiązują państwa członkowskie do zapewnienia właściwego stosowania wspólnotowych i krajowych przepisów socjalnych.
Trzeci pakiet w zakresie wewnętrznego rynku lotniczego obejmujący trzy rozporządzenia stanowił ostatni etap liberalizacji transportu lotniczego. Środki były wprowadzane od stycznia 1993 r., kiedy rozporządzenia weszły w życie, do kwietnia 1997 r., kiedy usługi kabotażowe zostały we Wspólnocie zliberalizowane. Wcześniej wdrożono pierwszy pakiet przyjęty w grudniu 1987 roku i drugi pakiet z czerwca 1990r.
W ciągu dziesięciu lat od wdrożenia trzeciego pakietu, odnotowano niespotykany wcześniej w Europie rozwój transportu lotniczego, wyeliminowano stare monopole, wprowadzono wewnątrzwspólnotowy kabotaż, a wzrost konkurencji, w szczególności w zakresie cen, przyniósł konsumentom wiele korzyści. Lotnictwo europejskie przekształciło się z rynku regulowanego, opartego na umowach dwustronnych, w wysoce konkurencyjny rynek jednolity.