W ocenie PZU Życie SA przy wydawaniu decyzji nie uwzględniono całokształtu materiału dowodowego i dokonano błędnej kwalifikacji prawnej, a w konsekwencji bezpodstawnie przyjęto, że PZU Życie SA posiada pozycje dominującą na rynku. Wynika to przede wszystkim z błędnego ustalenia przez organ antymonopolowy rynku właściwego w sprawie zarówno w wymiarze produktowym jak i geograficznym.
Ponadto, Prezes UOKiK błędnie ustalił, że zgodna z prawem realizacja zobowiązań wynikających z umów grupowego pracowniczego ubezpieczenia na życie stanowi jednocześnie działanie antykonkurencyjne polegające na „przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji”. Dotyczy to w szczególności zakwestionowania w pełni uprawnionego działania PZU Życie SA polegającego na udzielaniu ochrony ubezpieczeniowej w okresie wypowiedzenia umowy i pobierania składki za okres wypowiedzenia. Tymczasem działanie takie jest zgodne nie tylko z prawem cywilnym, lecz także z prawem antymonopolowym, co potwierdzają także orzeczenia Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Nadinterpretacją przepisów ustawy antymonopolowej jest także zawarte w decyzji ustalenie, że PZU Życie SA „przerzuca na ubezpieczającego (pracodawcę) ryzyko finansowego wystąpienia przez ubezpieczonych pracowników z grupowego ubezpieczenia pracowniczego na życie”. Umowa grupowego ubezpieczenia pracowniczego na życie jest umową trójstronną, pracodawca jest przedsiębiorcą (profesjonalistą, w przeciwieństwie do konsumenta) i wzajemne zobowiązania wynikające ze stosunku pracy jak i sposób zabezpieczenia zwrotu zapłaconej w imieniu pracownika składki za okres objęty ochroną ubezpieczeniową nie mogą obciążać PZU Życie SA.
W tych warunkach PZU Życie SA zamierza odwołać się od decyzji Prezesa UOKiK do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.