Nowa konstrukcja instytucji „złotego weta”

Specyfika nadzoru właścicielskiego państwa nad spółkami z jego udziałem polega na tym, iż wykonując prawa z akcji lub udziałów spółek, zwłaszcza w odniesieniu do spółek strategicznych, Skarb Państwa nie kieruje się jedynie przesłankami najistotniejszymi z punktu widzenia prywatnego właściciela, np. stopą zwrotu z zainwestowanego kapitału. Ocena skuteczności nadzoru właścicielskiego Skarbu Państwa oparta jest na znacznie bardziej złożonych przesłankach.

Przykładem trudnej roli Skarbu Państwa jako akcjonariusza jest treść § 17 ust. 2 statutu spółki Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo SA, zgodnie z którym Skarb Państwa wyraża pisemną zgodę na realizację strategicznych przedsięwzięć inwestycyjnych lub udział spółki w przedsięwzięciach inwestycyjnych trwale lub przejściowo pogarszających efektywność ekonomicznej działalności spółki, ale koniecznych dla zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego Polski.

Pewne uzasadnienie wprowadzenia takiej zmiany do statutu PGNiG SA znalazło się w komunikacie prasowym opublikowanym na stronie internetowej Ministerstwa Skarbu Państwa w dniu walnego zgromadzenia, wprowadzającego powyższe postanowienie do statutu spółki. Ministerstwo Skarbu Państwa stanęło na stanowisku, iż zmiana statutu PGNiG SA jest w pełni zgodna z prawem (Jest niekwestionowane w doktrynie prawa handlowego, że spółka prawa handlowego może w swojej działalności łączyć dążenie do zysku z osiąganiem innych celów), służy interesowi całości gospodarki oraz jest uczciwa wobec akcjonariuszy, którzy będą posiadać wiedzę co do powodów decyzji zarządu.

Z komunikatu jasno wynika, iż u podstaw decyzji dotyczącej statutu PGNiG SA leżało zwiększenie poziomu niezależności Polski od dostaw gazu z jednego kierunku: Ostatnia zima, podczas której firmy z Federacji Rosyjskiej czasowo wstrzymały dostawy gazu, wykazała wagę alternatywnych źródeł dostaw gazu. Wiele gałęzi gospodarki zależy od ciągłych, nieprzerwanych dostaw gazu, albowiem przerwanie procesu technologicznego grozi wymiernymi stratami. Konieczne są działania zaradcze w postaci inwestycji np. terminal LNG. Takie inwestycje są zwykle kosztowne, a okres zwrotu trwa wiele lat, tym bardziej, że Urząd Regulacji Energetyki ostatecznie decyduje o rentowności PGNiG, poprzez akceptowanie taryfy.

Good corporate governance i good public governance

W zarządzeniu nr 41 Ministra Skarbu Państwa z 10 października 2005 roku, wprowadzającym „Zasady nadzoru właścicielskiego nad spółkami z udziałem Skarbu Państwa oraz innymi państwowymi osobami prawnymi”, pojęcie „nadzór właścicielski” zdefiniowano jako wykonywanie uprawnień wynikających z tytułu uczestnictwa Skarbu Państwa w strukturze właścicielskiej państwowych osób prawnych oraz spółek z udziałem Skarbu Państwa – w sposób zorganizowany w strukturze urzędu organu administracji rządowej lub w strukturze podmiotu publicznego właściwego w sprawach gospodarowania mieniem, reprezentacji lub ochrony interesów Skarbu Państwa.

Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) opublikowała 28 kwietnia 2005 roku Wytyczne OECD dotyczące nadzoru korporacyjnego w przedsiębiorstwach publicznych (OECD Guidelines on Corporate Governance of State-Owned Enterprises). U podstaw przygotowania dokumentu leżał znaczny udział przedsiębiorstw publicznych w PKB gospodarek wielu państw, w tym zwłaszcza w sektorach usług użyteczności publicznej i infrastrukturalnych – takich jak energia, transport i telekomunikacja – mających istotne znaczenie dla obywateli państw oraz pozostałych gałęzi gospodarki.

W dokumencie przyjęto perspektywę państwa jako właściciela i sformułowano wskazówki dla rządów państw w zakresie poprawy systemu nadzoru korporacyjnego nad podmiotami państwowymi, tak aby państwo skutecznie wypełniało obowiązki właściciela, a nadzorowane podmioty były konkurencyjne, efektywne i działały w sposób transparentny. Wytyczne stanowią rodzaj aktu „miękkiego prawa” (soft law), określającego standardy, które powinny być stosowane przez państwa członkowskie danej organizacji, w tym przypadku OECD, z sankcją co najmniej obowiązku wytłumaczenia powodów niestosowania. Oznacza to, że Rzeczpospolita Polska powinna się kierować treścią powołanych wytycznych także w odniesieniu do ewentualnego korzystania z instrumentu „złotej akcji”.

Przyjęty w odniesieniu do zarządzania przedsiębiorstwem termin governance jest również coraz szerzej stosowany do oceny efektywności działania administracji. Idea public government postuluje, aby państwo nie kreowało, a moderowało politykę. W takim przypadku interesariuszami są obywatele zainteresowani we władczych rozstrzygnięciach państwa i biorący w ich wypracowaniu aktywny udział. Good public governance zakłada ograniczanie aktywności państwa zasadą pomocniczości i pogłębianie zasad społeczeństwa obywatelskiego poprzez zaangażowanie obywateli. Źródłem władzy powinno być demokratyczne, pluralistyczne, zróżnicowane społeczeństwo. Państwo powinno dzielić się zadaniami publicznymi ze społeczeństwem obywatelskim poprzez m.in. deregulację i partnerstwo publiczno-społeczne i publiczno-prywatne.

Tak więc państwo, korzystając z przysługujących mu uprawnień w spółkach, niezależnie od tego czy są one związane z majątkiem czy władzą państwa, powinno mieć na uwadze najwyższe standardy zarówno corporate governance, jak również public governance.

Po co państwu szczególne uprawnienia w spółkach

Koncepcja umowy społecznej i funkcjonalne definicje państwa podkreślają, że jest to organizacja powołana przez społeczeństwo dla realizacji dobra wspólnego. Ten podstawowy cel państwa przekłada się na jego zadania i funkcje. Są one mniej lub bardziej precyzyjnie określone zarówno w świadomości społecznej, jak i w aktach normatywnych. Wśród nich, na pierwsze miejsce wysuwa się ustawa zasadnicza, która nakłada na państwo pewne obowiązki i jednocześnie wytycza granice działania władz publicznych. Do podstawowych oczekiwań obywateli wobec państwa należą: zapewnienie bezpieczeństwa, godnych warunków życia i pracy, ale także możliwości rozwoju działalności gospodarczej. Państwo włączone w struktury międzynarodowe musi przyłączyć się również do budowania wspólnego bezpieczeństwa.

Osiągnięcie zakładanych przez państwo celów wymaga posiadania efektywnych instytucji wyposażonych w prawne i faktyczne możliwości działania, zarówno w sferze dominium (praw majątkowych przysługujących państwu), jak i imperium (władczych decyzji państwa). W praktyce sfery te nie dają się w pełni rozdzielić.

Sfera dominium związana jest z posiadanym przez państwo – nadal znacznym z uwagi na uwarunkowania historyczne – mieniem państwowym i gospodarowaniem składnikami tego mienia. W sferze stosunków cywilnoprawnych państwo, o ile nie utworzyło w tym celu innych państwowych osób prawnych, występuje jako Skarb Państwa, który jest akcjonariuszem lub udziałowcem spółek z jego udziałem. Uprawnienia wynikające z praw majątkowych Skarbu Państwa, w szczególności w zakresie praw z akcji i udziałów należących do Skarbu Państwa, wykonuje Minister Skarbu Państwa, chyba że wyjątkowo zastrzeżono to dla innych organów państwa.

Istotą stosunków cywilnoprawnych jest równouprawnienie stron. Tak więc w sferze dominium Skarb Państwa, będący szczególną osobą prawną, co do zasady jest udziałowcem lub akcjonariuszem – takim jak pozostali udziałowcy i akcjonariusze spółek. Wykonuje prawa z udziałów lub akcji zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, w szczególności Kodeksem spółek handlowych, oraz umowami lub statutami spółek. Działając w tej sferze, państwo nadal powinno przestrzegać zasad prawa publicznego.

W sferze dominium państwo działa zasadniczo jako właściciel i jego podstawowym zadaniem jest należyta dbałość o zabezpieczenie i pomnażanie powierzonego mu mienia, które stanowi dobro wspólne obywateli.

Z uwagi na konieczność szczególnie starannego nadzoru nad mieniem państwowym oraz fakt, iż w praktyce nadzór właścicielski nad spółkami z udziałem Skarbu Państwa wykonywany jest przez urząd Ministra Skarbu Państwa i reprezentantów Skarbu Państwa w radach nadzorczych spółek, wypracowane zostały pewne procedury sprawowania tego nadzoru i wykonywania poszczególnych czynności nadzorczych. W obecnym stanie prawnym szczególne zasady warunkujące funkcjonowanie spółek z udziałem Skarbu Państwa zebrane zostały w ustawie o komercjalizacji i prywatyzacji, która jest ustawą szczególną w stosunku do Kodeksu spółek handlowych. Istotna część procedur określona została zarządzeniami Ministra Skarbu Państwa. Zarządzenia te odnoszą się do sposobu funkcjonowania i obowiązków informacyjnych spółek z udziałem Skarbu Państwa oraz ich organów, są jednak aktami wewnętrznymi Ministerstwa Skarbu Państwa i nie mają mocy wiążącej w odniesieniu do podmiotów zewnętrznych.

Dla państwa – właściciela, spółki o istotnym znaczeniu to spółki gospodarujące największym majątkiem i generujące najwyższe zyski. Jednak zabezpieczenie majątkowych interesów państwa, choć niezwykle istotne dla realizacji innych funkcji państwa, może okazać się zadaniem drugoplanowym. Jest bowiem tylko jednym z elementów wieloaspektowego oddziaływania przez państwo na gospodarkę, co nadal nie wyczerpuje katalogu zadań państwa. Zadania te realizowane są przede wszystkim z wykorzystaniem uprawnień władczych.

Państwo tworzy zarówno formalnoprawne, jak i faktyczne warunki rozwoju gospodarki. Do jego zadań należy m.in.: ochrona konkurencji i konsumentów, zagwarantowanie bezpieczeństwa i prawidłowości funkcjonowania sektora finansowego, zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego, a także zagwarantowanie ciągłości świadczenia i satysfakcjonującej jakości usług publicznych. Dla państwa działającego w sferze imperium spółkami strategicznymi będą więc spółki ważne dla bezpieczeństwa kraju, w tym energetycznego, spółki posiadające infrastrukturę sieciową i świadczące usługi powszechne.

Państwu – po to by mogło wykonywać zadania w sferze ekonomicznej i społecznej, ale także bezpieczeństwa – przysługuje szereg uprawnień mających bezpośredni wpływ na funkcjonowanie spółek kapitałowych, które to uprawnienia nie są jednak związane z bezpośrednim udziałem majątkowym państwa w danej spółce.

Istotna część tych kompetencji państwa wykonywana jest przez organy regulacyjne, nadzorujące określone sektory gospodarki i usług. Pomimo faktu, iż w praktyce te uprawnienia państwa mają zastosowanie również do spółek z udziałem Skarbu Państwa, są one postrzegane jako uprawnienia władcze przysługujące państwu w sferze imperium i pozostające bez związku z majątkiem (dominium) państwa. Realizując te uprawnienia, państwo posługuje się przede wszystkim instrumentami prawa administracyjnego, a instrumenty prawa cywilnego mają znaczenie uzupełniające.

Do instrumentów realizacji zadań państwa należy także tzw. złota akcja, której genezę wiąże się z zamiarem pogodzenia prywatyzacji ważnych spółek publicznych z jednoczesnym zachowaniem kontroli państwa nad działalnością tych spółek. Szczególne uprawnienia Skarbu Państwa po raz pierwszy wprowadziły Niemcy w ustawie z 21 lipca 1960 roku dotyczącej niemieckiego Volkswagena. W latach 90. XX w. w ich ślad poszły: Portugalia, Francja, Belgia, Hiszpania, Włochy, Wielka Brytania, Holandia, Dania, a także Polska.

Pojęcie „złotej akcji” nie zostało dotychczas precyzyjnie zdefiniowane, nie jest to instytucja prawna, nie posiada umocowania traktatowego ani ustawowego. Termin ten stosowany jest w odniesieniu do różnych kategorii ingerencji państwa w funkcjonowanie szczególnie dlań ważnych spółek kapitałowych, zasadniczo z jego udziałem. Państwa korzystają przy tym z różnego rodzaju uprawnień zaliczanych do kategorii „złotej akcji”, które – w zamian za rezygnację z majątkowej kontroli państwa nad przedsiębiorstwami strategicznymi – umożliwić mają nieproporcjonalną do zachowanego udziału majątkowego kontrolę nad spółką (wpływ na strukturę akcjonariatu, strategiczne decyzje spółki i skład jej organów).

W Polsce konstrukcja „złotej akcji” pojawiła się w statutach i umowach prywatyzowanych spółek. Na poziomie ustawowym została wprowadzona przepisami ustawy z 3 czerwca 2005 roku o szczególnych uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wykonywaniu w spółkach kapitałowych o istotnym znaczeniu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego (Dz. U. Nr 132, poz. 1108, z późn. zm.). Przysługujące państwu ustawowe uprawnienie do sprzeciwienia się czynności prawnej spółki strategicznej, niezależnie od wielkości zaangażowania kapitałowego państwa w tę spółkę, można zakwalifikować jako odmianę „złotej akcji” i nazwać „złotym wetem”.

Konstrukcja ustawy została oparta na jedynym zaakceptowanym przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości rozwiązaniu belgijskim i łączy w sobie elementy prawa publicznego i prywatnego – państwo posługuje się w tym przypadku środkami o charakterze mieszanym. Powiązanie możliwości korzystania z instrumentu „złotej akcji”, a więc wpływania na istotne decyzje spółki, z posiadaniem (bezpośrednim lub pośrednim) owej „złotej akcji” nie przesądza o tym, że jest to uprawnienie związane ze sferą dominium. Również fakt, iż działania państwa skutkują w sferze stosunków cywilnoprawnych, nie określa jednoznacznie charakteru tego uprawnienia. Nadal państwo działa z pozycji siły, nieadekwatnej do posiadanego w spółce kapitału i pozycji przysługującej mu jako udziałowcowi lub akcjonariuszowi. Realizując swoje szczególne uprawnienie państwo nie działa jako jeden z wielu akcjonariuszy, ale wykorzystuje swoje imperium, przysługującą mu władzę.

(…)

Nowa ustawa o „złotym wecie”

Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich nr 2008/114/WE z 8 grudnia 2008 roku w sprawie rozpoznawania i wyznaczania europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie poprawy jej ochrony (Dz. Urz. UE L 345 z 23.12.2008, s. 75) określa infrastrukturę krytyczną jako składnik, system lub część infrastruktury zlokalizowane na terytorium państw członkowskich, które mają podstawowe znaczenie dla utrzymania niezbędnych funkcji społecznych, zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony, dobrobytu materialnego lub społecznego ludności oraz których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny wpływ na dane państwo członkowskie w wyniku utracenia tych funkcji. Dyrektywa wprowadza m.in. pojęcie urzędnika łącznikowego ds. ochrony, pełniącego funkcję punktu kontaktowego między właścicielem lub operatorem infrastruktury a właściwym organem państwa członkowskiego. Dyrektywa zobowiązuje państwa członkowskie do przyjęcia przepisów w celu jej wdrożenia do 12 stycznia 2011 roku.

W Polsce planowana jest implementacja tej dyrektywy poprzez nowelizację przepisów ustawy z 26 kwietnia 2007 roku o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590, z późn. zm.). Zgodnie z ww. ustawą, zarządzanie kryzysowe to działalność organów administracji, która polega na zapobieganiu sytuacjom kryzysowym, przygotowaniu do przejmowania nad nimi kontroli, reagowaniu w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowych, usuwaniu ich skutków oraz odtwarzaniu zasobów i infrastruktury krytycznej.

Infrastrukturę krytyczną w rozumieniu przepisów ustawy tworzą systemy oraz wchodzące w ich skład powiązane ze sobą funkcjonalnie obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi kluczowe dla bezpieczeństwa państwa i jego obywateli oraz służące zapewnieniu sprawnego funkcjonowania organów administracji publicznej, a także instytucji i przedsiębiorców.

Infrastruktura krytyczna obejmuje systemy: zaopatrzenia w energię i paliwa, łączności i sieci teleinformatycznych, finansowe, zaopatrzenia w żywność i wodę, ochrony zdrowia, transportowe i komunikacyjne, ratownicze, zapewniające ciągłość działania administracji publicznej, produkcji, składowania, przechowywania i stosowania substancji chemicznych i promieniotwórczych, w tym rurociągi substancji niebezpiecznych. Art. 6 ust. 5 ustawy nakłada na właścicieli oraz posiadaczy samoistnych i zależnych obiektów, instalacji lub urządzeń infrastruktury krytycznej obowiązek ich ochrony.

Do obu ww. regulacji odnosi się nowy projekt ustawy o „złotym wecie” przygotowany przez Ministerstwo Skarbu Państwa. Ma ona uchylić ustawę z 3 czerwca 2005 roku. Ostatni opublikowany na stronie internetowej Ministerstwa Skarbu Państwa projekt ustawy o szczególnych uprawnieniach ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa oraz ich wykonywaniu w niektórych spółkach kapitałowych lub grupach kapitałowych prowadzących działalność w sektorach energii elektrycznej, ropy naftowej oraz paliw gazowych datowano na 4 listopada 2009 roku[1]. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy 17 listopada 2009 roku.

Nowa ustawa określać ma szczególne uprawnienia przysługujące zasadniczo ministrowi właściwemu do spraw Skarbu Państwa w spółkach kapitałowych lub grupach kapitałowych, prowadzących działalność w sektorach energii elektrycznej, ropy naftowej oraz paliw gazowych, których mienie zostało ujawnione w jednolitym wykazie obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład infrastruktury krytycznej, o którym mowa w ustawie o zarządzaniu kryzysowym. Zgodnie z projektem nowej ustawy o „złotym wecie”, mienie to obejmuje infrastrukturę i urządzenia do:

Zakres projektu ustawy jest więc znacznie węższy niż zakres ustawy o zarządzaniu kryzysowym. W projekcie przewidziano, iż ustawa wejdzie w życie z dniem 1 kwietnia 2010 roku, gdyż dopiero w tym terminie planowane jest sporządzenie przez Dyrektora Rządowego Centrum Bezpieczeństwa wykazu obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład infrastruktury krytycznej. Po otrzymaniu wyciągu z wykazu, minister właściwy do spraw Skarbu Państwa powiadomi spółkę o ujęciu w wykazie składników jej mienia. Wówczas zarząd spółki będzie miał trzydzieści dni na powołanie (w porozumieniu z ministrem oraz Dyrektorem Rządowego Centrum Bezpieczeństwa) urzędnika łącznikowego do spraw ochrony infrastruktury krytycznej. Zakres przedmiotowy ustawy obejmie wszystkie spółki posiadające infrastrukturę krytyczną, niezależnie od formy ich własności.

Projekt ustawy formułuje podstawowe wymogi wobec urzędnika łącznikowego oraz zawiera upoważnienie dla Prezesa Rady Ministrów do określenia trybu powoływania i odwoływania oraz sposób wykonywania przez urzędników łącznikowych do spraw ochrony infrastruktury krytycznej obowiązku monitorowania działalności spółki.

Urzędnikiem łącznikowym miałby być pracownik spółki, na którego ustawa nakładałaby szereg obowiązków, obejmujących monitorowanie działalności spółki w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej, doradzanie zarządowi oraz przekazywanie informacji (w tym raportów i sprawozdań) w tym zakresie ministrowi właściwemu do spraw Skarbu Państwa, dyrektorowi Rządowego Centrum Bezpieczeństwa, zarządowi i radzie nadzorczej spółki.

Urzędnikowi łącznikowemu przysługiwałoby prawo do uzyskiwania informacji o planowanym posiedzeniu zarządu spółki dotyczącym infrastruktury krytycznej, prawo uczestniczenia (z głosem doradczym) w takich posiedzeniach, prawo żądania od organów spółki wszelkich dokumentów, informacji oraz wyjaśnień w sprawie infrastruktury krytycznej oraz otrzymywania dokumentów lub informacji o podjęciu uchwały lub o dokonaniu przez organy spółki czynności prawnych objętych zakresem ustawy – w terminie trzech dni od dnia ich podjęcia lub dokonania. Informacje te, wraz ze swoim stanowiskiem odnośnie wniesienia sprzeciwu oraz uzasadnieniem, urzędnik łącznikowy przekazywałby w terminie czterech dni roboczych ministrowi właściwemu do spraw Skarbu Państwa oraz Dyrektorowi Rządowego Centrum Bezpieczeństwa.

W celu zapewnienia prawidłowego gospodarowania mieniem wchodzącym w skład infrastruktury krytycznej, minister właściwy do spraw Skarbu Państwa będzie mógł wyrazić sprzeciw wobec podjętej przez zarząd spółki uchwały lub innej dokonanej przez zarząd spółki czynności prawnej, której przedmiotem jest rozporządzenie składnikami tego mienia, stanowiące rzeczywiste zagrożenie dla funkcjonowania, ciągłości działania oraz integralności infrastruktury krytycznej.

Sprzeciwem może być również objęta uchwała organu spółki dotycząca: rozwiązania spółki; zmiany przeznaczenia lub zaniechania eksploatacji składnika mienia spółki; zmiany przedmiotu przedsiębiorstwa spółki; zbycia albo wydzierżawienia przedsiębiorstwa spółki lub jego zorganizowanej części oraz ustanowienia na nim ograniczonego prawa rzeczowego; przyjęcia planu rzeczowo-finansowego, planu działalności inwestycyjnej lub wieloletniego planu strategicznego, jeżeli wykonanie takiej uchwały stanowiłoby rzeczywiste zagrożenie dla funkcjonowania, ciągłości działania oraz integralności infrastruktury krytycznej.

Sprzeciw miałby być wyrażany w formie decyzji administracyjnej, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa od urzędnika łącznikowego informacji o podjęciu przez organy spółki uchwały lub dokonaniu przez zarząd spółki czynności prawnej, jednak nie później niż w terminie 30 dni roboczych od dnia ich dokonania.

Uchwała nie podlegałaby wykonaniu, a czynność prawna nie wywoływałaby skutków prawnych w okresie na wniesienie sprzeciwu ministra oraz wniosku spółki o ponowne rozpatrzenie sprawy. W przypadku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy lub zaskarżenia decyzji ministra do sądu administracyjnego, odpowiednio do chwili zmiany decyzji, jej uchylenia albo stwierdzenia jej nieważności. W przypadku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, termin na jej załatwienie wynosiłby 14 dni od dnia otrzymania wniosku. Ostateczna decyzja wyrażająca sprzeciw ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa wywoływałaby skutek w postaci nieważności uchwały lub czynności prawnej od chwili podjęcia uchwały lub dokonania czynności prawnej.

W przypadku zaskarżenia decyzji ministra, miałby on obowiązek przekazania skargi do właściwego sądu administracyjnego wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie 14 dni od dnia jej wniesienia przez stronę. Sąd natomiast musiałby wyznaczyć rozprawę na dzień przypadający w terminie czternastu dni od dnia przekazania skargi. Do postępowania w sprawie sprzeciwu miałyby zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Do roszczeń o odszkodowanie z tytułu strat majątkowych, poniesionych przez spółki wskutek wydania przez ministra zgodnych z prawem decyzji, miałyby zastosowanie przepisy przywoływanej już ustawy o wyrównywaniu strat majątkowych wynikających z ograniczenia w czasie stanu nadzwyczajnego wolności i praw człowieka i obywatela.

Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy, została ona przygotowana w związku z brakiem możliwości korzystania z uprawnień wynikających z ustawy o „złotym wecie”. Autorzy uzasadnienia projektu nowej ustawy zwracają uwagę na fakt, iż ustawa o „złotym wecie” nie spełniła de facto celów stawianych przez ustawodawcę i w praktyce nie była dotychczas stosowana – z uwagi na nieprecyzyjne i zarazem skomplikowane mechanizmy ustawy, takie jak np.:

Autorzy projektu uzasadnienia podkreślają, że projektowana regulacja odnosi się do zarzutów podniesionych przez Komisję Wspólnot Europejskich, uwzględniając dotychczasowe orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w analogicznych sprawach oraz zawiera rozwiązania podobne do zasad wyrażonych w dyrektywie Rady Wspólnot Europejskich nr 2008/114/WE. Projektowana regulacja ma również na celu uproszczenie istniejących przepisów prawa oraz zmniejszenie obaw inwestorów co do braku pewności i przewidywalności stosowania prawa sprzeciwu wobec decyzji organów spółki przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa.

(…)

Pełny tekst artykułu w nr 4(20)2009 „Przeglądu Corporate Governance”

[1]Projekt dostępny jest na stronie internetowej Ministerstwa Skarbu Państwa pod adresem: http://bip.msp.gov.pl/portal/bip/103/3871/Projekt_ustawy_o_szczegolnych_uprawnieniach_ministra_wlasciwego_do_spraw_Skarbu_.html.